تنها بودن

همیشه صبر چاره نیست و انتظار دیگران را کشیدن فریب دادن خود است .. درست شبیه اینکه وسط گرمای تابستان منتظر باریدن باران باشی .. آدمها فقط با همدیگه سروکار دارند ولی به هم کاری ندارند .. گاهی تنهایی از جدایی یار و درد کشیدن از بیماری نیست بلکه از تنها بودن و نداشتن جایی برای پناه و عدم وجود فریادرس است .. آدمها تا زمانی که در روزهای بهار زندگی هستی تو را دوست دارند اما همین که در روزگار برف و بوران دچار سرماخوردگی میشوی و زندگیت به سرفه می افتد به بهانه ای ازت دور میشوند و از دور برایت دست تکان میدهند و بجای سلام سرهایشان را تکان میدهند .. درست زمانی که دچار زیان میشوی آنها میترسند به تو نزدیک شوند .. آدمهای این روزگار فقط برای برنده ها دست میزنند چون خودشان یا دیروز بازنده بودند و یا به فردای بدون باخت اعتماد ندارند و از شکست خاطره دارند .. این روزها وقتی به زندگی میبازی یعنی یک مهره سوخته ای و از بازی دیگران خارج شدی درست شبیه این روزهای من .. فقط تا خدا هست امید همیشه وجود دارد و تا زمانی که دیوانه ها از روی عادت می خندند کسی حواسش به لبخند تلخ آدمهای عاقل بازنده نیست .. تو هم مرا نبین شهر پر از دیوانه است ..
از دفتر : درد دل (1395/05/28)
نوشته : عبدالله خسروی (پسرزاگرس)