گاهی باید رفت

گاهی باید رفت.باید پرواز کرد به ژرفای وجود خود.باید دلت را برداری و بغض های در گلو مانده را فرو خوری.باید دیوانگی راتجربه کنی تا دیوانه اش نکنی.
گاهی باید سکوت کنی و در عمق وجودت فریاد بکشی و اشک بریزی.و لبخند بزنی به کودکی که در عمق نگاهت چیزی را حس کرده و به تو خیره مانده.
میسوزی ومیسوزی ومیسوزی ولی دم نمیزنی.از اتش درون شعله ور شدی دم نمیزنی.سکوت, سکوت تورا خواهد کشت.نگاهت به هرچیزی خیره میماند و زمان از ذهنت فرار میکند.غرق میشوی در دریای خلسه ی بی امتداد.

فاطمه نیکوکاران