کجای گودی تو؟

روزگارم تلخ، نانم غم، شرابم خونِ دل
در پی اش شبها درِ هر خانه ی ناکس زدم
تشنه لب افتادم آخر، آرزویم مرگ بود ؛
آسمان بارید، اما دستِ او را پس زدم
_مرگ از فرطِ عطش در زیرِ باران اُوج بود... _

نردبان آورد،
گفتم نه! به چاه افتاده را،
شوقِ بیرون آمدن با دستهای بسته نیست!
اوج؟ اوجِ بیکسی ست!
روز و شب؟ اینجا یکی ست!
جایگاهی خوب؟ نقطه!
باز پرگارم نکن!
وقتِ خفتن های طولانیست بیدارم نکن!

خوشترم تنها، بُرو !!!

رستم!
از رخش فرود آی
و قصدِ تهمینه نکن
که قلابی خواهی شد که جز سهراب،
کَس را یارای دهان انداختنش نخواهی یافت
و
قهقهه ی پیروزی ات را
افسوسِ مرگِ سهراب
امان نخواهد داد!
که
دیدنِ
تلخی مرگش،
میچربد به
شنیدنِ
شرینیِ تولدش...
"شنیدن کی بود مانند دیدن" زکی!!!