خوشه گندم

سپیده دم نمیزند بازدم این حجم
از هجوم بی رحم زمان را
کین چونین خوشه ی گندم
در آتش این کینه به داس پناه نمی برد.
آدمی در نفس خود می میرد و می میراند
میراث خودرا پای درخت بلوط
گاه زیر سایه

شاعر:پژمان نجفی پور