نمی‌شود زنانه زیست

نیمه شبی بهاری
از پشت پنجره ای سیلی خورده از
باران
دیدم زنی از اندوه زیاد
زلف های بلند سیاه و
عریانش را
چنگ میزند و
زیر تک درخت بی صاحب کوچه
از جفای جماعت عاشق کش
مرثیه میخواند
گشودم

شاعر:عبدالله خسروی