بخش 3 - سفرنامه روهان در آبادی رضا تار زن

بخش سوم
. . . وادامه . . .
مرد چوپان همی بگفتی که خشکسالی دمار زمردم آبادی بکَندی وهمه گریه ودست سوی آسمان بردی وهیچ باران نیامدی که نیامد ی وهر روز خشکسالی بتر شدی و مردم بسی مفلوک شدندی وخار و فعله گری در شهر بپرداختندی تاقوت لا یموتِ عیال وکودکان به خانه آوردی ، شبی در تابستان عهد گرما ، مردم آبادی مجتمع بگردیدندی و همی بگفتندی که باران را برما قهر رسیده ی و کفر سراسر آبادی بگرفتی چون رضا تارزن همی معصیت ورزیدی وبایدش ز آبادی برانیم تاوضع اهالی بهِ بود و باران ریختن نمودی وصفا به آبادی برگشتی گل و گندم و میوه روییدی وچشمه ها از آب پرُ بگردیدی وبلبلان بخوانندی و . . . باری اهالی یکصدا بگفتند وجود رضا تارزن باران ز آسمان باین آبادی دریغ نمودی وما بدبخت بشدیم .
چوپان ادامه بدادی ، آنگاه من نوجوانی بیش نبودمی وچوپان ده و رضا تارزن را زنزدیک دیده بودمی ، پیر مردی قدکمانی و محاسن سپید و تاری فرسوده بدست داشتی وهمی نواختی و لقمه ای بخوردی وشکر نمودی خدای را و ما ندانستیم چو تار می زدی چه نجوا زیر لب نمودی وبا که حرف زدی و تار به آغوش وهمی گریه نمودی وبازمردم ندانستی جه می کند .
بل ، اهالی گفتندی که رضا تارزن در عهد شباب عاشق دختری بس زیبا رو بودی و پدرو مادر دختر با وی مخالفت ورزیدی و رضا به وصال نرسیدی وتارزن شد ی ومجنو ن وسر به صحرا وکوه ودشت زدی ،، چرا به آبادی ما آمدی خُب به آبادی دیگری می رفتی واو را بیرون باید نماییم که وجود رضا تارزن باعث شدی باران نیامدی وچون اینجا بیتوته نمودی خشکسالی عارض شدی و ادامه بداشتی و اهالی همه بمردندی و فراری شدندی ورضا تارزن زنده بماندی که باید کلبه اش خراب و ویران نمودی واز این دیار رحل اقامت نمایدی .
مردم آبادی همی همدیگر تشویق نمودی که باید رضا تارزن را ز آبادی با اُردنگ بیرون و کلبه اش بسوزاندی و سیم تارش بدریم و آنگاه باران نزول رحمت نمودی و باز خوشبختی بما روی آوردی وبل مردم آبادی چنین تصمیمی داشتندی . . .
زخمه به سیم تار می زنم من
که جانم ، زتن بیرون روم من

به هر زخمه اش زخمی بردلِ ریش
نی ام من اندرون تویی جان وتن

ادامه دارد