(305)

ساقی پیاله پرکن، حالی نمانده مارا
بینم که برده دلبر، از یاد خود وفارا
از ذهن دلر بایم ،کز یاد رفته ام من
بنموده پیشه برخود،ازبهر ما جفا را
هرروشب چوشمعی،سوزم همی زدستش
آسایشی ندارم،

شاعر:علی اصغر تقی پور تمیجانی