ازماست که برماست

نارفته ره هزار ساله
رنج دو هزار برتن ماست
ناخورده می وپیاله بشکست
تقدیر زازل به ما چنین خواست
خوردیم ز سبو, گلوی تر شد
اندر دل ما چه شور برپاست
طعم عسل , انگبین نمی داد
خوردیم و رمق زتن همی

شاعر:محمد ابوالفضلی قمصری(افشان)