مِی نکند آن چه که نابوده‌ای

شعر و جوانی ز چه فرسوده‌ای
وقتِ تو شد، زین چه جهان پوده‌ای
با تو توانم به زبان در سفر
دست بکش زان که بدان سوده‌ای
خاکِ مغان رشته‌ی پرگار نیست
باز بگو، زی که چه اشنوده‌ای
شمشه‌ی بنا که

شاعر:سید مهدی حاجی میرصادقی