مُرده ی بی روح

مثل ِ بغضی ام میان حنجره
وقتی
می فهمم زهر ِ ناامیدی
در کلام ها را
شانه های شعرم خسته از
وزن ِ سنگین ِ حقیقت ِ سوزان
وقتی تار و پود ِ قلبی
پاره پاره می شود از
خشم ِ گلوله در دشت ِ

شاعر:رضوان امیری رسکتی ( مریم )