سنگ صبور

«بغضی»....
در گلوی ساعت شنی افتاده است
من به سنگی می اندیشم
که شیشه را «شکست»!
.....‌..
پ.ن
از تنگ سراب کویر..
جوشش ایمان دیدم!
مادرت هاجر؛ صبوری نمی داند
اسماعیل؛ بیشتر پای

شاعر:علی فرحی