بلوط

بذرهای بلوط را می کاشتیم و تا سالها غبار از پنجره های آسمان می گرفتیم. امواج چشمانت فلس های دلتنگِ بلوط ها را در گوشه ی سکونمان جا گیر می کرد...تا دوباره سبز شدنشان، باران بوسه می شد برایشان...

ما سرود بودیم و از بالا آمدن ماهی ها بر بالای آب هراس داشتیم از جاگیر شدن سنگریزه ها در مشت های تیرکمان ها فراری بودیم و دست هایمان را در پرهای ابریِ آسمان شستشو می دادیم....

جنگلی بود خانه ی سبزِ چشمانت...