قصه باغ و باغبان ( 2 ) تقدیم به نوجوانان عزیزی که والدین محترمشان از شاعران فرهیخته سایت شعر نو میباشند .

ای باغبان ، ای باغبان ، آمد خزان ، آمد خزان بر شاخ و برگ ، از درد دل بنگر نشان ، بنگر نشان
ای باغبان ، هین گوش کن ، ناله درختان نوش کن نوحه کنان از هر طرف ، صد بی زبان ، صد بی زبان ( مولانا )

. . . و روز ها می گذشت باغبان با دلتنگی در باغ قدم می زد ، روز های پاییز بود و غم زمستان نیز بردل پیرش سنگینی می کرد و صدای ناله برگ ها دلش را می لرزاند ،کنار کرت ها می نشست و با دست با شن های باقیمانده در بستر کرت ها که سرد سر بودند بازی می کرد و دو باره در باغ قدم می زد و برای پرندگان باز مانده از دوستان دانه می پاشید .
پالییز وغم ناتمامش باغ را در اندوهی جانکاه فرو برده بود وهوای باغ سرد وسرد تر می شد و پرندگان کمتر از لانه ها خارج می شدند ودیگر با غبان تنهای تنها شده بود.
باغ با تمام زیباییش زیر برگ های زرد خزان مد فون شده بود و باغبان تا زانو در آن فرو می رفت و هر از گاهی برگی از آخرین شاخه چنار سمت سرو صورت وی می آمد و کلاغی از درختی پر می کشید و برگ های زیر پای او می ریخت وغارغار به غم باغبان می افزود واین تمامی نداشت و دوباره غروب زود رس و سرمای سخت پاییر او را به کلبه اش میکشاند و کنار بخاری هیزمی خود به بالشی تکیه می داد وبرای خود چای می ریخت و زیر نور کم سوی چراغ گرد سوزی تا نیمه های شب باغ را به نظاره می نشست و دیگر فانوسی به دست نمی گرفت یا به برکه وکرت ها و گل ها و زنبور های عسل سر بکشد چون همه خواب را از پاییز شروع نموده بودند .
روز ها می گذشت باغ چون باغبان ، پیر می شد و چون چهره چروکیده باغبانش با جوانی وداع گفته بود و پاییز می تاخت مهر و آبان و آذر هر روز سرد تر از دیروز و درختان عریان شده بودند ، شاخه ها لخت و غروب که فرا می رسید در ختان جای نشستن پرندگان کوچک و بزرگ و کلاغ ها و سارها که ساعاتی را روی شاخه ها سر در لاک خود فرو می بردند و در تاریک زود رس هوا نا پدید می شدند واین روز گار باغی بود که تا دیروز چو ن بهشتی در تارک دره ای سبزو خنک می درخشید وساکنین بسیار داشت . . ..
واینکه فصل زمستان هم قدم به باغ تنهایی باغبان پیر نهاده بود و چون محاسن سپیدش زمین و زمان سپید پوش شده بود و تا چشم کار می کرد عریانی بود و سپیدی برف ، تمام باع را در خود بلعید و زیر آوار برف مدفون گشت ودیگر باغبان کمتر ار کلبه محقرش خارج می شد و از پشت پنجره به باغ نگاه می کرد و قطرات اشک از چشمان کم سویش جاری تو گویی دل پیرش برای فرزندانش که همان گل ها و پرندگان بودند تنگ شده بود و بیاد گل رزسرخ قشنگش می افتاد که زیر سرمان برف ناپدید شده بود .
باغبان پیر از پشت پنجره مشبک اتاقک خود به انتظار بهار ، رویش در ختان ، گل ها و گیاهان ، پرندگان ، روزهای خود را بافنجانی چاتی و کتابی شعر می گذراند تا به صفحات آخر کتاب برسد و بهار خنده کنان پای در باغ بنهد و باغبان پیر لحظه شماری می کرد وهر روز یک برگ از کتاب شعر را به اتمام می رساند و آرزوی بهار در سرش غوغایی برپا کرده بود.
صدایی دلنشین روز های پایانی زمستان و آغازین روز بهاری از باغ دلکش باغبان به گوش می رسید .
موسم بهار بود ، چهره باغبان شکفت ، در ِ باغ را گشود د ختر زیبای بهار را در آغوش کشید ، چشمان او را بوسید و خوش آمد گفت ، بی اختیاز گریست ، هوای خوش باغ دوباره در مشامش پیچید و آوایی از پشت پرچین باغ گوش های کم شنوایش را نوازش کرد .
واینچنین بود که خود نیز با آوای دلنشین بهار زمزمه کرد .

تا بهار دلنشین آمده سوی چمن
ای بهار آرزو بر سرم سایه فکن
چون نسیم نوبهار بر آشیانم کن گذر
تاکه گلباران شود کلبه ویران من
(بیژن ترقی )

پایان
شب بخیر ، تا درودی دیگر بدرود