انتزاع

فرض کنید که یک هواپیمای فلزی ساخته اید که می تواند تا ارتفاع 2 متر پرواز کند. این شبیه به یک معجزه خواهد بود. و مدام حیرتِ آن در وجود شما موج می زند.
اما فرض کنید چند روز بعد، موفق خواهید شد کاری کنید تا این هواپیما تا ارتفاع 100 متری هم پرواز کند.
مسلماً حیرت آورتر است. اما نه به اندازه ای که باید حیرت آور باشد! چون از عهده ی ذهن بشریت خارج است تا کلیات و جزئیات را بطور همزمان درک کند.
قاعدتاً شما باید به اندازه ی 2 ÷ 100بار (یعنی 50 برابر بیشتر) خوشحال شوید، که عملاً قابل هضم نیست!

همه می دانند مایکل جکسون یک ترانه سرا، آهنگساز، خواننده، رقاص و طراح بوده که در هریک از این رشته ها بی نظیر نیز بوده است.
اما همه فقط همین را می دانیم. زمان زیادی لازم است تا این شخص را با این ویژگی های کلی، کاملاً شناسایی کرد. چون رقص یک رشته ی کاملاً متفاوت از خوانندگی است، و اینکه کسی بتواند در هردو بی نظیر باشد، یک شاهکار خواهد بود و کسی که بخواهد این شخص را درست همانطوری که هست بشناسد و درک کند، باید مثلاً حداقل در هردو زمینه اطلاعات کافی داشته باشد. و مشکل اینجاست که افراد زیادی در هردوی این زمینه ها همراه با هم اطلاعات کافی ندارند. پس اکثریت مردم، در ذهن شان، مایکل جکسون را به شکلی انتزاعی به یاد دارند. یک رقصنده ی خیلی خوب و یک خواننده ی خیلی خوب و یک آهنگساز خیلی خوب و ...
اما خیلی خوب، یعنی چقدر خوب؟!

مردم مدام در انتزاع زندگی می کنند و با انتزاع، روی مسائل سرپوش می گذارند.
اما بدتر از این دسته از مردم، دسته ی دیگری هستند که به سبب حسادت، حاضر به پذیرش ِ پیچیدگی ها و بزرگی ها نیستند، پس دست به دامان انتزاع هم نمی شوند. این افراد در رنج به سر می برند!
کسی که پیچیدگی ها یا بزرگی ها را نمی پذیرد، رنج می برد.

و دسته ی دیگری هم هستند که به سبب ترس، از پیچیدگی ها و بزرگی ها روی برگردانده و آنها را ندیده می انگارند!
این مردم، به شکل غریزی، حد خودشان را می دانند، پس به اندازه ی خودشان دنیا را رصد کرده و سعی در پذیرش می کنند.

نکته اینجاست، کسی که می پذیرد، تازه در ذهن خودش از یک موضوع، یک انتزاع ثبت کرده است.
ثبت انتزاع، مثل روشن کردن یک چوب کبریت، در تاریکیِ وسیعی ست که میان نادانی و خرد یا شناخت وجود دارد.
پیام. اَوَر</span>