بداهه در خدمت نقد گریزی !؟

درو د و سپاس مجددبزرگوار
مطلبی را میخواستم بنویسم که فراموشم شد در همان مطلب یا

همان کامنت اول بنویسم

به نظرم شاعر می بایست در لحظه سرایش شعر ویا سرریز شدن

ذوقش به صورت شعر ، درآن لحظه ای که تاحدودی از خود بی

خود است ، هرچه بر زبانش جاری می شود، چه به صورت شعر و

چه درقالب نثر بنویسد و فکر ردیف و قافیه وحتی وزن شعر

نباشد تا باعث نشود ارتباطش با منبع اتصالی که باعث سرودن

شده است قطع گردد و ازآن حال وحس خارج گردد، و پس از

اینکه احساس کرد دیگر خبری نیست و یا تمام پیام را دریافت

کرده است، سر فرصت بنشیند و نوشته های مربوطه را ویرایش

کند و اگر احساس کند که گیرنده اش تصاویر ومضامین را درست

دریافت نکرده است دست به تعمیرات لازم در حدی که به

محتوای شعر لطمه نزند اقدام کند و اثری بدون نقص و زیبا ار

منتشر کند ویا برای دیگران بخواند ویا درصدد آن باشد تا

چاپش کند در غیر این صورت هم به اعتبار خود لطمه می زند و

هم در لحظه خواندن عزیزان باعث آزارشان خواهد شد. زیرا وقت

وفرصتی را که عزیزی می توانست صرف خواندن شعری درخور

کند به هدر داده است

با مهرو ارادت