دکلمه ی پاییز!

روزی خواهی دید گریه هایی میان کاغذهای مچاله شده ی خیس از باران احساسم را
آنگاه چه بیگاه دورم دور از حتی بوی عطر تنهایی! که از دور نظاره گر رفتنم بودند
چه عمیق گریستنم را گریستم !
اینجا کنار دریایی از آبهای آرامم اما آرام نیستم !
پاییز را همراه برگها خط به خط دکلمه کردم و آرام بغض میکنم همراه ابرهای پاییزی و میان برفهای زمستان با قندیلها خواهم گریست .
اگر روزی شنیدی گریستنم را آوازه ی عشاق کرده اند بدان چگونه گریستنم را قوی سپید خوب میداند و تاب آوردنم را شمعدانی !
هنوز هم زیر باران گریه میکنم همراه لبخند!
همه لبخندم را نگاه میکنند!
اما قطره های باران خوب حالم را میفهمند!!!
دقایقی دور از تو بودن را تصویر ساز خیالم کشید!
مرتضی دوره گرد(هیوا) شعر نو...