زرد و سرخ

زرد و سرخش را نگاهی افکند،
آسمان پای غمش اشکی ریخت،
از بلادش دل کند...

بی رق بود و اسیر،
در روند پیچ وا پیچ مسیر...

در هیاهوی مسیرش لرزید،
از رهایی ترسید،
یادش افتاد بهاری که به خود می نازید...

زرد و سرخش را نگاهی افکند،
وی کنون چیزی دگر در خود دید،
بر تصور های پیشین خندید،
بار دیگر خود دید...
برگ ما می رقصید...