شعر نو

از روزی که نیما شالوده شعر نو را بنیان نهاد تا امروز که این مقوله فرا روی شماست، تقابل سنت گرایان و نو پردازان ادامه داشته و پایانی بر آن متصور نیست.منشاء اصلی این اختلاف تنها و تنها در تعریف هر گروه از شعر نهفته است.عروضیان شعر را سخن موزون مقفای أوقع در نفوس می دانندکه صور خیالی در مخاطب ایجاد کند و او را متالم یا محظوظ کند.درحالی که غالب نو اندیشان بز این باورند که وزن و قافیه و ...قید و بند هایی هستند که مانع به پرواز در آمدن اندیشه ی بشر می شوند شعر را کلام خیال انگیزی می شمارند که زیبایی در ذات آن نهفته است و همین اندازه که اندیشه ی مخاطب را به چالش بکشد کفایت می کند .هر دو گروه درست می گویند اما تمام حقیقت این نیست.ای بسا تابلو نقاشی یا سکانسی از یک فیلم که شعر است بی آنکه کلامی بگوید چه رسد به اینکه موزون و مقفا باشد یا نباشد و ای بسا کلام موزون و مقفایی که جز کلام منظومی نیست.این در حالی است که علایق و سلایق ابناء بشر بسیار متنوع است و به ندرت می توان چیزی یافت که مطبوع طبع همگان باشد.پس حکم دادن به اینکه سخنی شعر هست یا نه، حتی با تکیه بر شواهد علمی و ادبی کاری است عبث و قطعا مورد پذیرش همگان نیست.چرا که سطح درک و معلومات و عوامل محیطی ، ژنتیک و...در این امر دخیل اند.زیبایی، تنها وجه مشترک موضوعاتی است که مقبولیت عام دارند و امری است فطری که بهیچ روی قابل نفی و یا اثبا, ...ادامه مطلب